אני הצבר / סובחיה חסן קייס

סובחייה חסן קייס- ציירת  ומורה לאמנות. בוגרת תואר שני אמן-מורה במכללת אורנים. מתגוררת בנחף.  לאורך השנים זכתה בפרסים ומילגות הצטיינות. מאז 2005 מציגה בתערוכות משותפות ובתערוכות יחיד, בינהן הפרוייקט "אני הצבר" בגלריה זוזו ממנו לקוחים הציורים המתפרסמים בגליון "חוצות" הנוכחי.

אני הצבר / סובחיה חסן קייס

אני מציירת כתמים על גבי קנבס. הכתמים מתחברים לכדי דמותי, אשר מחזיקה בצבר. את הצבר ניתקתי מהאדמה שבה צמח. בציור רואים אותי חותכת את הצבר, אוטמת אותו בצנצנת, ואחר כך מנסה לחלץ אותו בחזרה. 

הצבר מסמל את הערבי הפלסטיני אשר נאחז באדמתו. למרות כל מה שעבר ומוסיף לעבור, הוא מחזיק מעמד וממשיך לחיות. ביצירה שלי הצבר חנוק בתוך צנצנת, אינו יכול לנשום, הוא בודד ופצוע. קולות השקט זועקים, ואז הוא מורד, פורץ, נושם ועף.

אני נתונה תחת כיבוש כפול – גם בתור אומנית ערבייה פלסטינית החיה במדינת ישראל, וגם בתור אישה החיה בחברה פטריארכלית. לכן ניכסתי לעצמי את הצבר, השונה מהצבר בתרבות העברית־ישראלית, ושונה גם מייצוגים קודמים באומנות פלסטינית.

הזהות שלי – הקשורה למי שאני, למחשבות ולזיכרונות שלי ולערכים שאני מאמינה בהם – היא זהות המושרשת בזמן ובמקום. דרך דימוי הצבר המנותק מאדמתו אני מוצאת ביטוי לזהות המורכבת שלי. אני הצבר.

أنا الصبّار – صبحية حسن قيس 

أرسم البقع على القماش. تتوسع البقع على شكل شخصيتي، التي تمسك بالصبّار. فصلت الصبّار عن التربة التي ينمو فيها. في اللوحة أظهر وأنا أقطع الصبّار، أغلفه في المرطبان، ثم أحاول إعادة إنقاذه.

الصبّار هو رمز للعربي الفلسطيني الذي يتمسك بأرضه. ورغم كل ما مر ويمر عليه فهو صامد يواصل الحياة. الصبّار في عملي مختنق داخل مرطبان، غير قادر على التنفس، وحيد وجريح. أصوات الصمت تصرخ، وهو يتمرد، ينهض، يتنفس ويُحلّق.

أنا تحت احتلال مزدوج؛ كفنّانة عربية فلسطينية تعيش في دولة إسرائيل وكإمرأة تعيش في مجتمع أبوي. لذلك، فأنا استملك الصبّار، الذي يختلف عن مفهومه العبري الإسرائيلي ويختلف عن تمثيلاته السابقة في الفن الفلسطيني.

هويّتي، التي ترتبط بمن أكون، وبأفكاري وذكرياتي، والقيم التي أؤمن بها، هي هويّتي المتجذرة في الزمان والمكان. عن طريق صورة الصبّار المعزول عن تربته، أجد التعبير عن هويّتي المعقدة. أنا الصبّار.

I am the Sabra – Sobhyiya Hasan Qais

I paint on canvas. I gather patches of color into a self-portrait clutching a Sabra plant that I've uprooted from the soil in which it grew. In my painting, you see me cutting down the plant, sealing it in a jar, and then trying to release it back. 

The Sabra symbolizes the Palestinian Arab who clings tenaciously to his land. Despite all his ordeals, he holds on and keeps living. In my work, the Sabra suffocates in a jar; it cannot breathe. It’s lonely and wounded. The voices of silence cry out, and then it rebels, erupts, exhales, and flies. 

I live under double occupation: as an Arab Palestinian artist who lives in Israel and again as a woman who lives in a patriarchical society. That’s why I appropriated the Sabra: it’s different from what it means in Israeli culture and from its former representations in Palestinian art.

My identity, which relates to who I am, my thoughts and memories, and the values by which I live, is an identity that's rooted in time and location. By using the image of the Sabra that has been detached from its land, I express my complex identity. I am the Sabra.